میرزا محمد رضی معروف به سید رضی الدین آرتیمانی از عرفای پاک دل و صوفیان معاصر شاه عباس صفوی است که در سال 978 قمری در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان واقع در استان همدان چشم به جهان گشود. او در ایام جوانی به همدان رفت و از محضر میرمرشد بروجردی کسب علم نمود، وی با توجه به شایستگی وافری که داشت خیلی سریع در جمع منشیان و میرزایان شاه عباس درآمد؛ لذا به همین سبب به «میر»  ملقب شد و پس از مدتی داماد خاندان صفوی شد.

رضی پس از گذراندن سالیانی از عمر خود دوباره به زادگاهش مراجعه و در سال 1037 قمری (1005 هجری شمسی) دیده از جهان فروبست و او را در خانقاهش واقع در تپه همینه تویسرکان به خاک سپردند. با گذشت زمان، قهر طبیعت بتدریج آرامگاه سابق میررضی را بدل به مخروبه ای نمود تا اینکه در سال 1354 شمسی از طرف انجمن آثار ملی بنایی در خور شأن آن شاعر و عارف نامی ساخته شد.

 این آرامگاه در محدوده شمال شرقی شهر تویسرکان و مشرف به دره سرسبز و باغات تویسرکان و سرابی واقع شده و متشکل از بنایی آجری و چهاروجهی است به ابعاد 10*10 و ارتفاع 6 متر؛ نمای بنا در هر ضلع دارای 3 دهنه طاق زیبا و رفیع است که تشکیل چهار ایوان را در اطراف می دهد و در هر یک از این ایوانها یک ورودی به داخل مقبره تعبیه شده است. بخش داخلی آرامگاه نیز دارای تزئینات ساده و آجری است که مزار میررضی با لوحی فلزی حاوی شرح حالش در وسط آن قرار دارد. سقف آرامگاه با شیوه ای بدیع ساخته شده به این نحو که چهار ردیف دیوار آجری در قالب کادری مربع و میان تهی بصورت متقاطع بر روی هم قرار گرفته و مساحت هر یک از مربع ها از پایین به بالا نصف می شود.

کار ساخت این بنا در سال 1356 شمسی به اتمام رسید و در تاریخ 21 اردیبهشت 1376 شمسی به شماره 1871 به عنوان یکی از آثار ملی به ثبت رسیده است.

از وی حدود 1200 بیت شعر به جای مانده که معروفترین آنها ساقی نامه است. علاوه بر آن سوگندنامه، گوهرعشق، غزلیات، قصاید، رباعیات و ... از دیگر آثار رضی الدین آرتیمانی است.